Rozdział 8

Inne zagadnienia biblijne w interpretacji Ellen G. White

Jest wiele tematów biblijnych, które Ellen White poszerzyła swoimi wizjami. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby były to interpretacje zgodne z Biblią lub z logicznym wnioskowaniem na podstawie przekazu biblijnego. Ona jednak przedstawia własne wersje wydarzeń i podaje fakty, których nie znajdziemy w Piśmie Świętym. Oto kilka przykładów:

Cytat 1: Izaak jednak od dzieciństwa był przyuczony do chętnego, ufnego posłuszeństwa, więc gdy zamysł Boży został mu ujawniony, chętnie mu się poddał. Dzielił wiarę Abrahama i uznał za zaszczyt to, że jest wezwany, by złożyć życie w ofierze dla Boga. Z największą czułością starał się zmniejszyć smutek ojca. Sam położył się na ołtarzu i pomógł jego słabym rękom przywiązać się powrozami do ołtarza.

Patriarchowie i prorocy, s. 111.

A oto tekst biblijny:

A gdy przybyli na miejsce, o którym mu Bóg powiedział, zbudował tam Abraham ołtarz i ułożył drwa. Potem związał syna swego Izaaka i położył go na ołtarzu na drwach.

(I Mojż. 22:9)

Dla Ellen White ten przekaz nie był wyczerpujący, więc ułożyła własną wersję. I tak, według niej Izaak sam położył się na ołtarzu. Biblia natomiast sprawozdaje, że Izaak został związany przez Abrahama i związany został położony na ołtarzu. Nie jest też prawdą, że był przywiązany do ołtarza.

Tekst biblijny nie pozwala też na twierdzenie, że Izaak miał jakąkolwiek świadomość tego co się wydarzy, idąc bowiem z ojcem na górę zapytał go: Oto ogień i drwa, a gdzie jest jagnię na całopalenie? Abraham pozostawia syna w nieświadomości, odpowiadając wymijająco: Bóg upatrzy sobie jagnię na całopalenie, synu mój (I Mojż. 22:7-8).

Cytat 2: Tak więc pracę na czele budowniczych podjął człowiek, który nie pragnął służyć Bogu. Szukając tylko pieniędzy, poddał się bogu tego świata - mamonie. Z uwagi na swą niezwykłą zręczność Churam domagał się wysokiego wynagrodzenia, a te same złe zasady zaczęły udzielać się stopniowo jego współpracownikom.

Prorocy i królowie, s. 38.

Na jakiej podstawie autorka wysuwa twierdzenia o chciwości Churam-Abiego i jego współpracowników? Zgodnie z jej własnym zaleceniem, by wszystko sprawdzać z Biblią, sprawdziłem to. I co się okazało? Nie ma żadnych wzmianek o takim postępowaniu Churam-Abiego! Zobaczmy jak Słowo Boże go przedstawia:

Posyłam ci tedy męża mądrego i roztropnego Churam-Abiego

(II Kron. 2:12).

Nasuwa się pytanie, dlaczego autorka przedstawiła, tego niewątpliwie utalentowanego, mądrego i roztropnego człowieka, w takim świetle? Proszę samemu przeczytać i przekonać się o zdolnościach tego człowieka (I Król. 7:13-51). Gdyby jednak ktoś znalazł informacje w Biblii potwierdzające hipotezę Ellen White, to chętnie przyjmę to do wiadomości.

Widziałam też, że stara Jerozolima nigdy już nie będzie odbudowana...

Doświadczenia i Widzenia, s. 60.

Jerozolima jest obecnie półmilionowym miastem, które tętni życiem i została ogłoszona stolicą państwa Izrael. Widać więc, że współczesna historia pokazuje, iż Ellen White się pomyliła!

Spieszę wyjaśnić kontekst tej wypowiedzi. Powyższe słowa skierowane są do ludzi, którzy po wielkim rozczarowaniu 1844 roku, swój wzrok skierowali na proroctwa mówiące, że Bóg przyjdzie do Jerozolimy (Izaj. 4:4-5 BT; Zach. 14:4) i chcą tam jechać. Napisała bowiem: Wskazano mi tych, którzy są w wielkim błędzie, myśląc, że obowiązkiem ich jest iść do starej Jerozolimy i tam mają dzieło do spełnienia, nim przyjdzie Pan (Doświadczenia i Widzenia, s. 59).

Temat ten wiąże się z powrotem Żydów do swojej ziemi z rozproszenia, z obietnicami błogosławieństwa, świetności Izraela i Jerozolimy w czasach mesjańskich (Izaj. 1:24-27; Izaj. 11:11-16; Izaj. 19:16-25; Izaj. 27:12-13; Izaj. 66:10-21). Szerzej omówiony on został w rozdziale O narodzie wybranym.

Cytat 3: Zupełnie nieoczekiwanie powstała na południu nowa światowa potęga - państwo babilońskie.

Prorocy i królowie, s. 236.

Czy można się zgodzić z tym, że państwo babilońskie leżało na południu od Jerozolimy?

Prorok Jeremiasz twierdzi, że państwo babilońskie leżało na północy. Oto jego wypowiedzi o mającym nadejść nieszczęściu z północy, czyli z Babilonu (Chaldei):

• z północy leje się nieszczęście (Jer. 1:14),
• bo Ja sprowadzam z północy nieszczęście (Jer. 4:6),
• oto nadchodzi lud z ziemi północnej (Jer. 6:22),
• oto nadchodzi wieść i wielki zgiełk z ziemi północnej (Jer. 10:22),
• oto lud nadciąga z północy (Jer. 50:41).

Podsumowaniem, które nie pozostawia żadnej wątpliwości, gdzie leżał Babilon, jest następujący tekst biblijny:

Gdyż tak mówi Wszechmocny Pan: Oto Ja sprowadzę na Tyr z północy Nebukadnesara, króla babilońskiego, króla królów, z rumakami, rydwanami, jeźdźcami i licznym wojskiem.

(Ezech. 26:7)

Obecnie (czasami) można spotkać wypowiedzi, iż Babilon leżał na wschodzie, ale nigdy, że na południu! Myślę, że można przyjąć za wiarygodne to, co napisał Jonatan Dunkel w książce pt. Apokalipsa, na str. 48: Babilon leżał na wschód od Palestyny, ale ze względu na pustynię droga do niego wiodła ku północy.

Jaki punkt odniesienia przyjęła Ellen White, pisząc, że Babilon powstał na południu? Takim punktem, w stosunku do którego ustalano położenie innych państw, była zawsze Jerozolima. Czy jest to jej pomyłka (czy prorok może się mylić?), czy też polskich tłumaczy, albo amerykańskich lub polskich wydawców? Jak by nie było, taki stan trwa od 43 lat! Pierwsze polskie wydanie ukazało się w 1961 roku, do dziś tekst nie został poprawiony.

Cytat 4: Za rolę, jaką odegrał Saul przy śmierci Szczepana, został wybrany na członka Sanhedrynu.

Działalność apostołów, s. 63.

Jaka była ta rola? Apostoł Paweł sam sprawozdaje:

A gdy lała się krew Szczepana, świadka twojego, ja sam przy tym byłem i pochwalałem i strzegłem szat tych, którzy go zabijali.

(Dz.Ap. 22:20)

Przedstawmy teraz stanowisko Talmudu co do kryteriów, jakie stawiano kandydatom na członków Sanhedrynu.

1. Wspomniany wyżej Sanhedryn, będący organem politycznym, miał w dużej mierze charakter saducejski, a jego członkowie rekrutowali się z rodzin kapłańskich i arystokratycznych.

Talmud, s. 304.

2. Do Sanhedrynu mianujemy tylko ludzi postawnych, mędrców o władczym wyglądzie, w dojrzałym wieku.

Talmud, s. 309.

3. Do Sanhedrynu nie powołujemy starca, eunucha ni bezdzietnego mężczyzny.

Talmud, 310.

Które z tych warunków mógł spełniać Saul z Tarsu? Krótko go przedstawmy. Urodził się około 8-10 r. n.e. i jeżeli śmierć Szczepana nastąpiła około 34 r. n.e., to nasz Saul miał wtedy około 24-26 lat. Czy mógł wtedy zostać zgodnie z twierdzeniem Ellen White członkiem Sanhedrynu? Wiemy, co oznacza pojęcie dojrzały wiek. Saul był wówczas jeszcze młodzieńcem (Dz. 7:58). Weźmy przykład Jezusa. Czekał On do około 30-tego roku życia, ażeby rozpocząć swoją służbę. Saul (Paweł) nie pochodził też z rodziny kapłańskiej (był z rodu Beniamina), prawdopodobnie nie był też arystokratą, nie wiemy też czy był kiedykolwiek żonaty, można przypuścić, że był niewielkiego wzrostu^[22]. Miał też oczywiście atuty: doskonałe wykształcenie i znajomość języków obcych. Mógłby więc w pewnym stopniu spełniać niektóre warunki.1

Dlaczego nie mogę zgodzić się z tym poglądem? Otóż jej argument, że za pilnowanie szat, a może i za pomoc w ujęciu Szczepana, Saul (potem Paweł), został członkiem Sanhedrynu, nie przekonuje mnie. Sprawozdania Talmudu wyraźnie wskazują, że Saul nie spełniał wtedy wszystkich warunków i co najważniejsze, nie wspomina o tym ani apostoł Paweł, ani żaden inny pisarz NT. Więc, jeżeli Pismo milczy w jakiejś sprawie, to powinniśmy to uszanować.

Widziałam dzieci jak wspinały się, albo jeśli chciały, używały swoich małych skrzydełek i leciały ku wierzchołkom tych gór i zrywały nigdy nie więdnące kwiaty.

Wczesne pisma, s. 13.

Wtedy święci posłużyli się swoimi skrzydłami i wznieśli na górę muru miejskiego.

Wczesne pisma, s. 42.

A jak się to ma do słów apostoła Jana? Umiłowani, teraz dziećmi Bożymi jesteśmy, ale jeszcze się nie objawiło, czym będziemy. Lecz wiemy, że gdy się objawi, będziemy do niego podobni, gdyż ujrzymy go takim, jakim jest (1 Jan. 3:2). Czy Jezus po zmartwychwstaniu miał skrzydła?

Pomiędzy aniołami znajdowała się złota kadzielnica.

Doświadczenia i widzenia, s. 20.

Między cherubinami stała złota kadzielnica.

Doświadczenia i widzenia, s. 217.

Ellen White widzi, że: Pomiędzy aniołami znajdowała się złota kadzielnica. A co mówi na ten temat Biblia? Jej relacja nie mówi nic o tym, by na pokrywie odkupienia znajdowało się cokolwiek, bowiem Bóg powiedział o przeznaczeniu tego miejsca: Na wierzchu skrzyni położysz wieko, w skrzyni zaś złożysz Świadectwo, które ci dam. Tam będę się spotykał z tobą i sponad wieka będę z tobą rozmawiał spośród dwu cherubów, które są na Skrzyni Świadectwa... (II Mojż. 25:21-22). Raz w roku (w Dzień Sądny) arcykapłan wchodził do Miejsca Najświętszego z kadzielnicą (ona tam się nie znajdowała, co wnioskujemy z opisu Biblii: weźmie pełną kadzielnicę rozżarzonych węgli z ołtarza, który jest przed Panem, i pełne garście miałkiego wonnego kadzidła i wniesie poza zasłonę [III Mojż. 16:12]) i z kadzidłem, które brał z ołtarza kadzenia, który znajdował się w Miejscu Świętym. Kadził on nad ubłagalnią w ten sposób aby obłok z kadzidła okrył wieko, które jest ponad Świadectwem. Czynił to aby nie zginąć (III Mojż. 16:13). Ale nie czytamy, by miał choćby postawić kadzielnicę na ubłagalni, a co dopiero zostawić ją tam!

Pokazano mi [...] Kiedy Jezus zakończył w świętem swój urząd kaznodziejski i do tego przedziału zamknął drzwi [...] Potem odział się Jezus w przepiękne szaty. Na brzegu Jego sukni były naprzemian dzwonki i jabłka granatu. [...] Na głowie miał coś co podobne było do korony. [...] Kiedy Jezus już był kompletnie ubrany, otoczyli go aniołowie i przejechał na ognistym wozie poza drugą zasłonę.

Doświadczenia i Widzenia, s. 216-217.

Gdy Jezus wychodził z najświętszego miejsca, słyszałam głos dzwonków Jego szat...

Historia zbawienia, s. 303.

Coś tu jest nie tak. Albo inaczej: wszystko jest nie tak! Arcykapłan pełniąc służbę w Miejscu Świętym miał na sobie swój strój - ozdobne szaty z dzwoneczkami i jabłkami granatu. Zobacz sam!

Na jego dolnych brzegach zrobisz dookoła jabłuszka granatu z fioletowej i czerwonej purpury i z karmazynu, a między nimi wokoło złote dzwoneczki. Złoty dzwoneczek i jabłuszko granatu, i znowu złoty dzwoneczek i jabłuszko granatu będą dokoła na dolnych brzegach płaszcza, Aaron będzie to miał na sobie podczas pełnienia służby, aby słychać było dźwięk wokół niego, gdy będzie wchodził do miejsca świętego przed Pana i gdy będzie wychodził, aby nie umarł.

(II Mojż. 28:33-35)

Arcykapłan w Dzień Sądny musiał rzeczywiście się przebrać zanim wszedł do Miejsca Najświętszego. Ale w co?

Pan powiedział do Mojżesza: Powiedz Aaronowi, swojemu bratu, żeby nie w każdym czasie wchodził do Miejsca Najświętszego poza zasłonę, przed przebłagalnię, która jest na arce, aby nie umarł, kiedy będę się ukazywać w obłoku nad przebłagalnią. Oto jak Aaron będzie wchodzić do Miejsca Najświętszego: weźmie młodego cielca na ofiarę przebłagalną i barana na ofiarę całopalną. Ubierze się w tunikę świętą, lnianą, i w spodnie lniane, przepasze się pasem lnianym, włoży na głowę tiarę lnianą - to są święte szaty. Wykąpie ciało w wodzie i ubierze się w te szaty.

Kpł. (III Mojż.) 16:2-4 BT.

Kto zainspirował Ellen White do napisania tak wyraźnie sprzecznych z Torą twierdzeń? Kto był źródłem tego widzenia? Autorka posługuje się symboliką świątyni ziemskiej, odnosząc służbę w tej świątyni do wzoru w niebie. Jednak nie chce się wzorować na relacji Tory, tylko polega na swoich widzeniach. Nie dziwię się jej, że sama miała wątpliwości, co do źródła tych widzeń. Gdyby zechciała sprawdzić te wizje z Torą, to dostrzegłaby może, że źródło, z którego czerpie, nie pochodzi od Boga. To Bóg podyktował Mojżeszowi Torę. E. White przypisując sobie, że jej wizje pochodzą od Boga, w ten sposób właśnie Bogu przypisuje te błędy.

Zwróćmy uwagę na to, że prorokini White nie zna opisów rytuału świątyni Izraelskiej, które przekazał nam Bóg w Swoim Słowie. Przez to uwierzyła w sprzeczną z tym rytuałem wizję. Autorka uwierzyła nawet w to, że do świątyni mógł zostać wprowadzony jakiś ognisty wóz. Jeśli twierdzi, że świątynia w niebie jest prototypem (sprawdź: Historia zbawienia, s. 282; Wielki Bój, s. 284) świątyni izraelskiej, to gdzie w Torze mamy mowę o tym, żeby arcykapłan przejeżdżał jakimś wozem z Miejsca Świętego do Najświętszego i to w stroju, w którym służył tylko w Miejscu Świętym?

Podobny przykład sprzeczności otrzymanej wizji z Torą przytoczę poniżej:

...kamienne tablice, które składały się podobnie jak książka. Jezus otworzył je i ujrzałam dziesięć przykazań, wypisanych na nich palcem Bożym. Na jednej tablicy były cztery, a na drugiej sześć.

Wczesne pisma, s. 23.

Niestety Biblia mówi coś innego:

...tablice były zapisane na obu stronach, zapisane na jednej i na drugiej stronie.

(II Mojż. 32:15 BT)

Jeśli tablice były zapisane z obu stron, to po ich otwarciu przez Jezusa w jej wizji (zdaniem Ellen White otwierały się jak książka) nie powinna była dostrzec wszystkich dziesięciu przykazań. Skoro je widzi, to musiały być wypisane (w jej wizji) tylko po jednej stronie. Czyżby nie znała przytoczonego powyżej tekstu?

Nadmienię (tylko jako ciekawostkę), że judaizm umieszcza po pięć przykazań na jednej tablicy^[23], umieszczając przykazanie odnośnie czci rodziców na pierwszej tablicy, dotyczącej miłości do Stwórcy, gdyż rodzic w kulturze hebrajskiej jest dla dziecka niczym Bóg.

PRZYPISY:

[22] Paweł - mały, szczupły wg Konkordancja Biblijna, Warszawa 1982, s. 802. Apostoł Saul do momentu nawrócenia prokonsula Sergiusza Pawła (Dz.Ap. 13), nie używał oficjalnie swego drugiego, rzymskiego imienia: Paweł. Natomiast po tym wydarzeniu nie pojawia się już Saul, tylko Paweł. Znając tradycję nadawania imion, zgodnych z cechą charakterystyczną dla danej osoby, można przypuścić, że apostoł Paweł był niewielkiego wzrostu.
[23] Tak w Dziesięciu Przykazaniach pięć odnosi się do chwały Stwórcy, a pięć jest dla dobra człowieka. Piąte przykazanie, o szanowaniu ojca i matki, w rzeczywistości jest dla chwały Bo- ga - Bóg przykazał szanowanie ojca, który jest partnerem Boga w tworzeniu człowieka. Dlatego następne pięć przykazań odnosi się do dobra człowieka. Tora Szemot (II Mojż.), s. 216.