ANEKS

Ażeby poznać, w jakiejś części, oficjalne stanowisko adwentystów dnia siódmego na tematy poruszone w Szkicach z lektur nieobowiązkowych, przedstawiłem pastorowi KADS 29 pytań dotyczących pism Ellen G. White. W połowie maja 2003 roku odbyła się nasza rozmowa na powyższe tematy. Pastor swoje odpowiedzi zawarł na piśmie (otrzymałem je od niego) i na nich też opierał się, prezentując swoje stanowisko podczas naszego spotkania. Zamieszczam je poniżej. Jego wypowiedzi przytaczam w niezmienionej formie. Aby uniknąć powtarzania tego, co już zawarłem w Szkicach..., przedstawiam jedynie pytania i odpowiedzi pastora, tylko w niektórych przypadkach dodając uzupełniające komentarze.

Pytanie 1: Czy wszystkie pisma Ellen White uważa się za natchnione?

Odpowiedź pastora: Tak, co jednak nie oznacza, że jej książki oraz artykuły nie zdradzają żadnego rozwoju w poznaniu prawdy Bożej.

Pytanie 2: Gdzie jest dowód biblijny, że wąż w Raju miał skrzydła?

Odpowiedź pastora: Pośrednim dowodem jest tekst z 1Mojż. 3:14. Skoro wąż miał pełzać po ziemi dopiero na skutek wypowiedzianego przez Boga przekleństwa tzn., że wcześniej musiał się poruszać w inny sposób. W jaki? Tego Biblia nie objawia. Zatem E. White pisząc o tym, że wcześniej wąż posiadał skrzydła i latał nie przeczy sprawozdaniu biblijnemu.

Pytanie 3: Czy jest inny tekst Pisma Świętego, który potwierdza tezę Ellen White, że: Wąż zerwał owoc z zakazanego drzewa i włożył w ręce wahającej się Ewy?

Odpowiedź pastora: Biblijny opis upadku pierwszych ludzi nie objawia każdego szczegółu tego wydarzenia. Nic np. nie mówi na temat tego, gdzie w momencie kuszenia znajdował się wąż, jak wyglądało drzewo poznania dobra i zła, itp..

Opis E. White nie przeczy biblijnej relacji, a jedynie ją uzupełnia. Wg jej opisu zanim Ewa osobiście zerwała owoc (o czym mówi wiersz 6), to wcześniej uczynił to wąż, by w ten sposób nakłonić ją do jej czynu. Oczywiście, że relacja biblijna nie odnotowuje tego faktu, co nie oznacza, że nie mógł on mieć miejsca.

Jednak dokładniejsze spojrzenie na początek wiersza szóstego sugeruje, że taka sytuacja mogła mieć miejsce. Zwrot: A gdy... rozpoczynający ten wiersz sugeruje, że pomiędzy wydarzeniem opisanym w wierszu piątym, a wydarzeniem opisanym w wierszu szóstym upłynął pewien okres czasu (podobnie w wierszach 7-8). I to był ten moment, w którym wąż mógł zaoferować Ewie owoc.

Biblia poprzez odnotowanie zerwania owocu tylko przez Ewę chciała najprawdopodobniej podkreślić ludzki udział (i odpowiedzialność) w upadku człowieka w grzech.

Pytanie 4: Gdzie jest dowód w Piśmie Św. na jej twierdzenie, że przed potopem nigdy nie padał deszcz?

Odpowiedź pastora: Właśnie w cytowanych wierszach 5-6 i następujących po nich, aż do opisu potopu. Skoro Biblia nic nie mówi nt. tego, że przed potopem padał deszcz, to możemy wnioskować, że sposób nawadniania ziemi przy jej stworzeniu pozostał niezmienny, aż do momentu, kiedy spadł deszcz - czyli w czasie potopu (1Mojż.7:4). [Gdzie jest dowód w Piśmie Świętym, że przed potopem padał deszcz?]

Pytanie 5: Gdzie jest potwierdzenie w Piśmie Świętym, że drabina Jakubowa opierała się w Jerozolimie, a co za tym idzie, czy ten sen Jakub miał w Jerozolimie?

Odpowiedź pastora: Nigdzie nie ma takiego potwierdzenia, ponieważ nikt nie twierdzi, że Jakub miał sen przebywając w Jerozolimie, a nie w Betel. E. White w cytowanym fragmencie napisała, że owa drabina ze snu jedynie opierała się w Jerozolimie, a nie, że Jakub miał ów sen w Jerozolimie. Jeżeli weźmiemy pod uwagę fakt, że Betel leży tylko ok. 18 km od Jerozolimy, to jest możliwe, że Jakub przebywający w Betel widział we śnie pochyloną drabinę, która z jednej strony opierała się w Jeruzalem, a drugą sięgała nieba. Nieporozumienie wynika z niedokładnej analizy tekstu E. White.

Pytanie 6: Gdzie jest napisane, że przepis o zakazie rozpalania ognia w sabat przestał obowiązywać w ziemi kananejskiej?

Odpowiedź pastora: Cytowany tekst nie mówi, że ten zakaz miał obowiązywać zawsze i wszędzie. Skoro tekst podkreśla w jakich siedzibach obowiązuje ów zakaz - w żadnej (czyli w każdej), to jeżeli miałby on obowiązywać na zawsze, to również było by to podkreślone (np. słowem nigdy).

Wiadomo, że w Palestynie jest bardzo zróżnicowany klimat i są miejsca oraz okresy, kiedy temperatura spada do kilku stopni Celsjusza (polecam książkę Życie codzienne w Palestynie w czasach Chrystusa - Daniel Rops), a zatem ogrzewanie jest koniecznością. Zob. Jerem. 36:22-23 oraz Jan 18:25.

Mój komentarz: Nie ma takiego tekstu w Biblii! - taką odpowiedź usłyszałem w czasie rozmowy, na moje szóste pytanie. Trzeba przyznać szczere wyznanie. Podpieranie się argumentem, że w tekście biblijnym (I Mojż. 35:3) nie ma słowa 'nigdy' nie jest żadnym argumentem, ponieważ to słowo nie występuje też w pozostałych przepisach dotyczących sabatu (zakaz pracy, handlu, przenoszenia ciężarów, podróżowania), a przecież te przepisy obowiązują zawsze i wszędzie w czasie każdego sabatu.

Pytanie 7: Czy przepis o rozpalaniu ognia pochodzi z tradycji (z Talmudu)? Jak sugeruje autorka: Żydowi nie wolno było rozpalić ognia ani nawet zapalić świecy w dniu sobotnim (Życie Jezusa-140).

Odpowiedź pastora: Nie wiem. Słowa te zostały napisane w kontekście uzdrowienia opisanego w Jan 5r.. We fragmencie tym Żydzi zarzucają uzdrowionemu: ...Dziś sabat, nie wolno ci nosić łoża. (w.10). Jan nie wyjaśnia na jakiej podstawie Żydzi zabraniali tej czynności uzdrowionemu.

Pytanie 8: Gdzie jest napisane, że Jezus miał starszych braci?

Odpowiedź pastora: Biblia nie podaje, w jakim wieku byli bracia Jezusa. Zatem E. White pisząc o starszych braciach Jezusa nie przeczy Biblii, a tylko uzupełnia jej zapis.

Pytanie 9: Gdzie Biblia to potwierdza, że wiara Filipa była chwiejna i powątpiewał gdy opowiadał Natanaelowi o Jezusie?

Odpowiedź pastora: Wątpliwości Filipa można zauważyć w jego sposobie wyrażania się o Jezusie w rozmowie z Natanaelem w wierszu 45: Znaleźliśmy (...) Jezusa, syna Józefa... Był to obiegowy i fałszywy pogląd nt. osoby Jezusa najczęściej formułowany przez tych, którzy kwestionowali Jego prawdziwe pochodzenie oraz misję (zob. Łuk. 4:22).

Mój komentarz: Dlaczego to był fałszywy pogląd? Można zapytać: czy wszyscy Żydzi znali proroctwa o Mesjaszu i wiedzieli w jaki sposób miał pojawić się On na ziemi? Czy Filip wiedział, że Jezus nie jest synem Józefa, ale mówi przekornie, że nim jest? Czy tak to ma wyglądać? Nie. Jezus narodził się w rodzinie ludzkiej i dlatego nazwany był synem cieśli (Mat. 13:55) i ...cieślą (Mar. 6:3) - nie był więc to fałszywy pogląd. Nie dowodzi to w żaden sposób chwiejności wiary Filipa. Jeżeli Pismo tak mówi, to jest to prawdą, a nie fałszem.

Jeżeli ktoś adoptuje syna, to czy ten syn zwraca się do tego człowieka, który go adoptował wujku, czy proszę pana? Po prostu mówi do niego - ojcze! Czy się mylę? I tak samo było w przypadku Jezusa. Jeśli mówiono o Nim syn cieśli, to znaczy, że Józef go uważał za syna.

Wracając do wyrażenia Filipa, gdyby zwracając się do Natanaela powątpiewał, powiedziałby: chyba... znaleźliśmy tego, albo wydaje mi się..., że znaleźliśmy tego, ale Filip wyraźnie mówi z przekonaniem: Znaleźliśmy tego, o którym pisał w zakonie Mojżesz, a także prorocy. Czy wypowiadając dalej słowa: Jezusa, syna Józefa z Nazaretu, Filip kwestionuje Jego prawdziwe pochodzenie i misję? - NIE! Ponieważ wcześniej oświadczył Natanaelowi, że znaleźli tego, o którym pisali prorocy i zachęca go: Pójdź i zobacz! Czy ktoś wątpiący by tak mówił? Zwłaszcza, że Filip mówi do wątpiącego Natanaela. Dlatego przedstawia go jako syna Józefa z Nazaretu, bo taką miał wiedzę i było to prawdą.

To Natanael wyraża wątpliwość (ale nie Filip), który mówi: Czy z Nazaretu może być coś dobrego?, ale po spotkaniu z Jezusem, uznaje w Nim Syna Bożego, zresztą jako pierwszy z uczniów.

Pytanie 10: Gdzie znajduje się dowód w Piśmie Świętym na poparcie tezy Ellen White, że Judasz nie był powołany tak jak pozostałych jedenastu?

Odpowiedź pastora: Nie widać tutaj żadnej sprzeczności. Biblia odnotowuje tylko sam fakt powołania uczniów przez Jezusa (Łuk. 6:13-16), natomiast nic nie pisze nt. tego, jak doszło i czym kierował się Jezus przy Swoim wyborze. E. White opisuje, jak doszło do tego, że Jezus zdecydował się jednak powołać Judasza. Tak, więc oba opisy się uzupełniają, a nie wykluczają.

Pytanie 11: Proszę przedstawić mi dowód biblijny na poparcie tezy E.White, że polecenie Jezusa o spotkaniu w Galilei zostało rozszerzone na innych ludzi i że Jezus spotkał się tam z więcej niż jedenastoma?

Odpowiedź pastora: Mateusz wymieniając grupę jedenastu uczniów nie pisze, że tylko owych jedenastu tam było. Dla niego najważniejszymi osobami, które tam były i których obecność odnotował, to byli apostołowie, co nie wyklucza obecności innych osób.

Podobna sytuacja ma miejsce przy sprawozdaniu uzdrowienia opętanego w krainie Gedareńczyków. Łukasz (8:26-39) i Marek (5:1-20) piszą o jednym opętanym, a Mateusz (8:28-34) o dwóch. Kto z nich miał rację? Czyżby sprzeczność? Nie! Wszyscy mieli rację i wszyscy pisali prawdę. Tylko, że każdy z nich podkreślił inny element z tej samej sytuacji.

Na temat spotkania Jezusa z grupą pięciuset uczniów pisał Paweł w I Kor.15:3-7.

Chcąc uznać wnioski zawarte w pytaniu za prawdziwe, można by dojść do wniosku, że głoszenie ewangelii musiało się ograniczać tylko do wąskiej grupy apostołów i zakończyć wraz z ich śmiercią, co jest oczywistym absurdem.

Mój komentarz: Nie zgadzam się z tym wyjaśnieniem, a zarzucanie mi w tej odpowiedzi pastora, iż te moje wnioski mogą prowadzić do tego, że głoszenie ewangelii ograniczało się tylko do jedenastu apostołów i zakończyło się wraz ze śmiercią tychże, jest zwykłym wybiegiem (zmianą tematu), w celu uniknięcia odpowiedzi na moje pytanie. A więc oświadczam, że nic takiego nie twierdzę, iż głoszenie ewangelii ograniczało się tylko do jedenastu i moje wnioski też do takich skojarzeń nie prowadzą. Przypominam relację o wysłaniu 72 uczniów (Łuk.10:1-20) i o tym, że Jezus oprócz dwunastu miał jeszcze: również liczne rzesze uczniów... (Łuk.6:17). Ponadto, właśnie na tym spotkaniu na górze w Galilei, Jezus wydaje polecenie. KOMU? Właśnie jedenastu, aby czynili uczniami wszystkie narody!

Postawmy więc bardziej precyzyjne pytanie: gdzie jest napisane, że to polecenie było kierowane do innych uczniów, oprócz dwunastu, potem jedenastu? I gdzie jest napisane, że na górze w Galilei zgromadziło się wtedy około pięciuset ludzi? Odpowiedź: nigdzie w Biblii o tym nie napisano!

Podam taki przykład: człowiek dobrze wychowany wie, że jeżeli nie ma zaproszenia, to nie idzie tam gdzie go nie zaproszono i nieważne, czy to będzie uczta, czy spotkanie. W tym przypadku apostołowie mieli to zaproszenie, wręcz polecenie, bo tylko do nich zostało skierowane i oni skorzystali z niego i poszli do Galilei.

W czasie naszej rozmowy padło stwierdzenie (z ust pastora lub starszego zboru - był też obecny na tym spotkaniu), że nie wiadomo, kto powątpiewał wtedy na górze. Dla mnie sprawa jest oczywista: powątpiewali niektórzy z jedenastu. Zaświadcza o tym, aż nadto wyraźnie, Słowo Boże.

Pytanie 12: Czy są dowody w Piśmie Świętym na to, że łączność Jezusa z Ojcem została zerwana, wcześniej na dziedzińcu Świątyni, potem w ogrodzie Getsemane? Chętnie zapoznam się z nimi.

Odpowiedź pastora: Skoro łączność pomiędzy Synem, a Ojcem miała nigdy nie ulec rozerwaniu, to czego Jezus się tak bardzo obawiał w ogrodzie Getsemane? Dlaczego tak bardzo smucił się i trwożył?

Dlaczego Jego dusza była smętna aż do śmierci? Dlaczego modli się: Ojcze mój, jeśli można, niech mnie ten kielich minie...? Dlaczego był to śmiertelny bój, w którym Jego pot był jak krople krwi..? Czyżby Jezus, aż tak bardzo przeżywał samą egzekucję na krzyżu? Jeżeli by tak było, to wielu ludzi skazanych na śmierć z powodu wierności Bogu o wiele godniej to przeżywało, niż Jezus (np. Paweł, Szczepan, itd.).

Skoro Jezus trwał w tej chwili w doskonałej łączności z Ojcem, to dlaczego w tym decydującym momencie Jego zmagań, został Mu posłany do pomocy anioł, a nie interweniował sam Ojciec, który w innej sytuacji - o wiele mniej donioślejszej i poważnej - jednak ingerował osobiście (zob. Jan 12:27-28).

Dlaczego to, wisząc na krzyżu Jezus wypowiedział słowa: Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił? (Mat. 27:46). Czyżby to było tylko subiektywne i błędne odczucie umierającego Jezusa?

Mój komentarz: Mimo tak długiej odpowiedzi, nie ma tu niestety przedstawionych dowodów z Pisma Świętego na poparcie twierdzeń E. White, tak samo nie otrzymałem ich w czasie rozmowy. Wcale się nie dziwię, po prostu takich dowodów nie ma.

Proszę zauważyć, że mnie nie interesuje, w tym przypadku, sytuacja na krzyżu, tylko dwa wydarzenia z życia Jezusa, które opisuje autorka, a mianowicie na zewnętrznym dziedzińcu Świątyni i w ogrodzie Getsemane. Jak wykazałem wcześniej, z tekstów biblijnych nie wynika, że w tych dwóch przypadkach ta łączność została zerwana.

Pytanie 13: Gdzie w Słowie Bożym, są dowody na to, że Duch Święty odchodzi z ziemi?

Odpowiedź pastora: Do kogo Jezus kieruje Swoją obietnicę? Czy do całego świata i wszystkich mieszkańców ziemi? Nie! Wyraźnie w następnym wierszu (Jan 14: 17) stwierdza, że świat nie przyjmie Ducha prawdy. Jezus mówi: Ja prosić będę Ojca i da wam innego Pocieszyciela, aby był z wami na wieki. Kogo Jezus miał na myśli mówiąc wam? Najpierw tych, do których bezpośrednio wypowiadał te słowa, czyli apostołów. Jednak nie tylko do nich. Piotr określa, do kogo jeszcze odnoszą się słowa Jezusa - Dz.Ap. 2:38-39.

Czy Duch Święty będzie zawsze obecny na ziemi? Zgodnie z proroctwem Amosa 8:11-12 można wnioskować, że nie (Obj. 22:11-12).

Pytanie 14: W którym miejscu Pismo mówi, że Bóg obwieści dzień i godzinę przyjścia Jezusa?

Odpowiedź pastora: Jezus wypowiadając słowa odnośnie Swej niewiedzy, co do terminu powrotu na ziemię nie powiedział, że nie będzie tego wiedział nigdy. Tekst mówi, że : A o tym dniu i godzinie nikt nie wie...(teraz, w momencie wypowiadania tych słów) - a nie, że nie będzie wiedział zawsze.

Nie starajmy się dopatrywać w tekście tego, czego on nie mówi. Żyjąc na tej ziemi i będąc człowiekiem, Jezus całkowicie poddał się woli Ojca i mówił oraz czynił tylko to, co Ojciec Mu objawił (Jan 5:19,30) I najwyraźniej nie było wolą Ojca to, by w tym momencie objawić ludzkości czas powrotu Swojego Syna, co jednak nie oznacza, że Jego wola w tej kwestii pozostanie niezmienną na wieki.

Dla większości ludzi żyjących na tej ziemi przyjście Jezusa będzie rzeczywiście nagłym i niespodziewanym wydarzeniem. Obj. 6:15-17 opisuje nawet reakcję tych ludzi. Będą to ci, którzy oczywiście odrzucili Bożą ofertę zbawienia. Odpowiadając na pytanie można zadać inne pytanie: A w którym miejscu Pismo Święte mówi, że Bóg nigdy nie obwieści Swojemu ludowi dnia i godziny przyjścia Jezusa?

Mój komentarz: I w tym przypadku, mimo wielu słów, odpowiedź na moje pytanie nie padła. Nie chcę się powtarzać, więc podaję teksty z Pisma Świętego, z kontekstu których wynika, iż takiego obwieszczenia nie będzie: Mat. 24:27,36,43, Mat. 25:1-13, Dz.Ap. 1:7, Łuk. 12:39-40, Łuk. 17:24. Czytając dokładnie odpowiedź pastora, można odnieść wrażenie, że zasada biblijna: Pismo nie może być naruszone (Jan 10:35), straci swe znaczenie, jeżeli pojawi się prorok, który zacznie głosić coś innego niż nauczał Jezus. Z jego odpowiedzi wynika, że w adwentyzmie to się już stało! Pojawiła się prorokini, która głosi coś innego. Czy słowa Jezusa straciły więc na znaczeniu, ponieważ dzień i godzina Jego powrotu będą obwieszczone? A z tym, że Jezus będąc na ziemi nie wiedział, zgadzam się zupełnie. Co więcej, uważam, że Jezus mówił właśnie o wydarzeniach przed swoim powrotem, ostrzegając przed zwiedzeniem, gdyż o tym czasie mówi apostołom. W czasie rozmowy usłyszałem, że obwieszczenie dnia i godziny powtórnego przyjścia Jezusa zostanie ogłoszone tylko ludowi Bożemu. Zapytam więc gdzie jest potwierdzenie na to w Biblii?

Pytanie 15: Czy wobec tego jest to możliwe by ktokolwiek z ludzi nawet słyszał, godzinę powtórnego przyjścia Jezusa, gdzie dowody?

Odpowiedź pastora: Tak jak wyżej do pytania nr.14.

Pytanie 16: Czy Biblia potwierdza, że zmartwychwstanie nie dokona się w "oka mgnieniu"?

Odpowiedź pastora: Wspomniany tekst pisze o tym, że wszyscy będziemy przemienieni w jednej chwili, w oka mgnieniu... Paweł pisząc wszyscy ma na myśli tych, którzy nie zasnęli - zatem tych, którzy żywo doczekali przyjścia Chrystusa (1Kor. 15:51-52). Ta grupa zbawionych zostanie w sposób dla nich nawet niezauważalny obdarzona nieśmiertelnymi ciałami. Natomiast ci, którzy umarli zostaną już wzbudzeni jako nieskażeni.

E. White pisze, że zbawieni będą się różnili wzrostem, co zupełnie nie przeczy temu, że wszyscy oni będą posiadali nieśmiertelne i nieskażone ciała.

Mój komentarz: W czasie rozmowy usłyszałem od moich rozmówców, że zwyrodnienie rodzaju ludzkiego, to wzrost człowieka. Każdy będzie miał swój wzrost zachowany, ale stopniowo zbawieni będą wzrastać, aż dorosną do postaci, jaką człowiek posiadał na początku.

Pytanie 17: Gdzie jest dowód w Biblii na potwierdzenie teorii, że Jezus nie zmieni charakteru człowieka przy swoim przyjściu i te charaktery zbawieni zabiorą do nieba?

Odpowiedź pastora: Biblia pisze, że w dniu powtórnego przyjścia Chrystusa zostanie jedynie przemienione nasze ciało, a nie nasz charakter - Filip. 3:20-21. Charakter musi ulec przemianie jeszcze za życia człowieka w procesie narodzenia z Ducha Świętego (przestudiuj biblijną prawdę nt. nowonarodzenia). Dlatego to E. White apelowała, że jeżeli chcemy znaleźć się w gronie zbawionych, to: Przeistoczenie musi się dokonać teraz. Jeżeli ktoś liczy na to, że dopiero po przyjściu Chrystusa np. rzuci palenie papierosów lub zaprzestanie pić alkohol, to jest w błędzie.

Mój komentarz: Gdyby do tekstu (Filip. 3:20-21), podanego przez pastora, o przemienieniu ciał, dodać tekst ap. Pawła o całkowitym przemienieniu zbawionych z I Kor. 15:51-54, wszystko byłoby jasne, ale pastor nie mógł tego zrobić, ponieważ otrzymał już "światło", że tylko ciała będą przemienione. Myślę, że słowa apostoła Pawła z 2 Tym. 4:3-4, można odnieść do postępowania pastora. I jemu i czytelnikom polecam przeczytanie wspomnianych słów apostoła Pawła z tych dwóch listów.

Pytanie 18: Jak to możliwe, że jakieś ostatnie ślady grzechu dostaną się do raju, gdzie dowody biblijne?

Odpowiedź pastora: Jezus powiedział w Mat.8:11, że zbawieni rozpoznają się nawzajem. Gdyby w momencie zmartwychwstania lub przemienienia każdy ze zbawionych wyglądał zupełnie inaczej (chodzi o sam wygląd zewn., a nie o skażone i grzeszne ciało), niż tu na ziemi, to jak rozpoznaliby się w niebie? Dlatego Bóg przewidział, że usuwanie skutków grzechu (skutków, a nie samego grzechu) będzie pewnym procesem, aż - jak pisze E. White we wspomnianym cytacie: Ostatnie ślady przekleństwa grzechu zostaną usunięte.

Żeby zrozumieć to, co Izajasz miał na myśli pisząc o rzeczach dawnych trzeba by przeczytać rozdział 65 do końca. Cały ten fragment ani słowem nie wspomina o tym, że rzeczy dawne obejmują również to, co Bóg uczynił dla naszego zbawienia (ofiara Swojego Syna)

O naszym zbawieniu na zawsze świadczyć będą przede wszystkim rany po ukrzyżowaniu na ciele Jezusa. Zob. Jan 20:24-29 oraz Zach. 13:6.

Mój komentarz: No właśnie, gdzie w Biblii jest zapisane (cytuję z powyższej odpowiedzi pastora), iż Bóg przewidział, że usuwanie skutków grzechu będzie pewnym procesem? Pewien proces - czyżby "druga szansa" w niebie, takie oczyszczanie w czasie? Niestety nie otrzymałem, ani nie usłyszałem od pastora dowodów z Pisma Świętego, na poparcie jego twierdzenia, iż Bóg przewidział coś takiego.

Pytanie 19: Gdzie jest potwierdzenie w Biblii tego co twierdzi Ellen White, mianowicie, że w wieczności wyraźnie odczujemy ślady niewykorzystanych talentów?

Odpowiedź pastora: Tak jak wyżej do pytania nr.18.

Pytanie 20: Kto dał prawo Ellen White do tego, że już (osądziła?) i zaliczyła tych dwóch ludzi (Tomasza Paine i Napoleona - kimkolwiek by nie byli) jako kandydatów do drugiego zmartwychwstania i wiecznego potępienia. Gdzie takie prawo znajduje się w Piśmie Świętym?

Odpowiedź pastora: Kto dał prawo Elizeuszowi do osądzenia swojego sługę Gehaziego o wyłudzenie pewnych darów i jeszcze ukarania go trądem (2 Król.5:25-27)? Odpowiedź jest bardzo prosta - Bóg.

Paweł w Efez. 4:11 pisze, że I On (Chrystus) ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami... Biblia osobę proroka określa terminem jasnowidz lub widzący (1Sam. 9:9), ponieważ prorok widział i wiedział to, co dla zwykłego śmiertelnika było nieznane. Ponieważ E. White została obdarzona w Kościele Bożym darem proroctwa, to miała prawo w ten sposób się wypowiadać, gdyż Bóg jej to objawił.

W cytowanym tekście z listu do Koryntian, Paweł ma raczej na myśli posądzanie, a nie sądzenie jako takie. Swoje słowa odnosi do tych, którzy oskarżyli go o fałszywe intencje (nie znając całej prawdy o nim). Nt. samego sądzenia wypowiada się w. 5:11-12.

Pytanie 21: Gdzie jest napisane, że Izaak sam położył się na ołtarzu i pomógł Abrahamowi przywiązać się do ołtarza?

Odpowiedź pastora: Wyjaśnia to odpowiedź na pytanie 20.

Mój komentarz: Czyli wystarczy argument, że E. White była prorokiem i może dowolnie zniekształcać proste sprawozdanie biblijne, w tym wypadku o Abrahamie i Izaaku. Przecież widać wyraźnie, że te dwie relacje różnią się od siebie.

Pytanie 22: W którym miejscu w Biblii jest wzmianka o tym, że Churam-Abi był chciwy?

Odpowiedź pastora: Wyjaśnia to odpowiedź na pytanie 20.

Pytanie 23: Gdzie są dowody biblijne na poparcie jej tezy, że Babilon leżał na południu?

Odpowiedź pastora: Być może słowo to zostało pomyłkowo przetłumaczone z języka ang. lub też autorka pisała o Babilonie znajdującym się na południu z perspektywy miejsca, w którym mieszkała.

Mój komentarz: Jeżeli słowo to zostało pomyłkowo przetłumaczone z języka angielskiego (lub to wina wydawców), to nie najlepiej to świadczy o poważaniu natchnionych pism E. White, zwłaszcza, że ta informacja (błąd?) znajduje się już w pierwszym polskim wydaniu z roku 1961. Czy 42 lata nikt tego nie zauważył? Natomiast, jeśli przyjmiemy, że autorka pisała to z perspektywy miejsca w którym mieszkała, to popełniła żenujący błąd. Nikt, kto pisze o krajach biblijnych w kontekście historii religii, nie pomija punktu odniesienia, jakim jest Jerozolima. Jeśliby nawet zgodzić się na to twierdzenie, to, pisząc te słowa, White musiałaby się znajdować np. w Turcji, w Armenii, w Rosji. Czy była tam kiedykolwiek?

W tej sprawie zwróciłem się na piśmie do Dyrektora wydawnictwa Znaki Czasu, aby mi odpowiedział, czy to jest błąd tłumaczy polskich, czy chochlik drukarski, czy też tak jest w oryginale angielskim. Niestety nie otrzymałem żadnej odpowiedzi.

Pytanie 24: W którym miejscu w Piśmie Świętym znajdziemy wzmiankę o tym, iż Saul za rolę jaką odegrał przy śmierci Szczepana, został wybrany na członka Sanhedrynu?

Odpowiedź pastora: Wynika to z posiadanego przez E. White daru proroctwa. Czy Biblia pisze, że po ukamienowaniu Szczepana, Saul nie był członkiem Sanhedrynu?

Pytanie 25: Gdzie są dowody w Biblii na to, że Jezus przyjdzie gdy minie 6000 lat? I jak rozumieć ten okres?

Odpowiedź pastora: Wyjaśnia to odpowiedź do pytania 20. Czy Biblia pisze, że Jezus powróci przed upływem 6000 lat?

Mój komentarz: Znów brak odpowiedzi. Wcale mnie to nie dziwi, już samo wyjaśnianie tej teorii 6000 lat i szukanie poparcia w Biblii, jest straconym czasem, ponieważ ta teoria (ten pogląd) pochodzi z tradycji żydowskiej, z Talmudu.

Miałem okazję zapytać byłego przewodniczącego KADS i to publicznie, bo w obecności rady zboru, jak myśli, w jakim celu E. White wzmiankowała kilkakrotnie w swoich pismach o okresie 6000 lat? Odpowiedział wprost: Nie wiem!

Zapytam więc, dlaczego, skoro sam nie wie o co jej chodziło, powołuje się na te jej słowa w artykule opublikowanym w Głosie adwentu (patrz rozdział Czasookresy)?

Odpowiedź: Nie wiem, jasno pokazuje, że pisma White, czyli komentarze, które mają pomagać wyjaśniać Słowo Boże, są niezrozumiałe nie tylko dla przeciętnego adwentysty, ale również dla wysokiego rangą przedstawiciela kościoła. Widać, że jej słowa, same wymagają dodatkowych wyjaśnień!

Pytanie 26: Czy w tych pięciu przykładach nie została złamana zasada "Tak albo Nie"?

Albo czy plany moje według ciała układam, tak iż u mnie "Tak, Tak" jest równocześnie "Nie, Nie"? Jak wierny jest Bóg, tak słowo nasze do was nie jest równocześnie "Tak" i "Nie".

(2Kor. 1:17-18)

Przykład 1.

Przykład 2.

Przykład 3.

Przykład 4.

Przykład 5.

Odpowiedź pastora: Kontekst tych cytatów wyjaśnia ich pozorną sprzeczność. Podobnie pozorna sprzeczność ma miejsce w przypadku kilku tekstów: Rzym. 3:20 i Jakub 2:24; Tyt.2:11; 1 Kron. 1:13 ; Gal. 5:4.

Pytanie 27: Jakie są podstawy biblijne, żeby nazywać mężów Bożych Starego Testamentu chrześcijanami?

Odpowiedź pastora: Jeżeli termin chrześcijaństwo rozumiemy, jako nazwę jednej z istniejących religii, to oczywistym jest, że w tym znaczeniu wszyscy ludzie żyjący przed I wiekiem n.e. chrześcijanami nie byli. Natomiast, jeśli pod słowem chrześcijanin rozumiemy kogoś, komu znane były idee chrześcijańskie (misja i ofiara Chrystusa) oraz kto je akceptował i był im wierny, to w tym znaczeniu chrześcijaninem mógł być każdy.

Przykładem takiego rozumowania są następujące teksty: Mat. 11:14, Łuk. 1:17, Mal. 3:23.

Mój komentarz: Czy z Biblii wynika, że Abel, Noe i Enoch, byli tymi, którym już wtedy znane były cytuję: idee chrześcijańskie (misja i ofiara Chrystusa)?

Pytanie 28: Gdzie w Piśmie Świętym znajdziemy potwierdzenie na to, co jest grzechem, a co nie? Chodzi tutaj o picie herbaty i kawy których stosowanie wg E. White jest grzechem.

Odpowiedź pastora: Brak odpowiedzi Pastora na piśmie.

Mój komentarz: Podczas wspomnianego już spotkania, padło stwierdzenie, że te rady poselstwa zdrowia zostały kierowane wtedy (gdy E. White to pisała) tylko do adwentystów. Czy nie powinno się ludzi spoza kościoła ostrzegać, że pewne rzeczy szkodzą, a nie dopiero, gdy zostaną adwentystami pokazywać im te "natchnione" rady, że herbata działa jak trucizna i picie jej i kawy jest grzechem. Czy natchniona Biblia jest księgą przeznaczoną tylko dla wybranej grupy ludzi (np. Żydów czy chrześcijan)? Nie! Jest księgą dla wszystkich ludzi, tak samo powinno być z każdymi innymi pismami, które uważa się za natchnione. A tu mam wrażenie, że te cytaty o herbacie i kawie, są jakby wstydliwe(?), czyli nie dla wszystkich, zwłaszcza nie dla ludzi spoza kościoła.

Pytanie 29: Gdzie w Biblii jest napisane, że Izrael został wydziedziczony - odrzucony?

Odpowiedź pastora: Brak odpowiedzi Pastora na piśmie.

Mój komentarz: W czasie rozmowy usłyszałem odpowiedź, że Izrael przestał być narodem wybranym bez żadnego poparcia faktami z Biblii. To tak, jakbym ja wysunął tezę, że Polska nie leży już w Europie, tylko np. w Afryce, bez przedstawienia konkretnych dowodów. Czy byłbym wiarygodny?

Uchylenie się od odpowiedzi na 29. pytanie, jest dla mnie potwierdzeniem, iż takich dowodów w Piśmie Świętym nie ma (że Izrael został wydziedziczony - odrzucony). Jest to twierdzenie Ellen White, które jest silnie zakorzenione w KADS.

Uwagi końcowe: Nieraz nasuwały mi się poniższe słowa Jezusa, zwłaszcza przy pytaniu 4, 6 i 11.

Tak unieważniacie słowo Boże przez swoją naukę, którą przekazujecie dalej...

(Mar. 7,13)

Ale ze względu na szacunek do moich rozmówców, przemilczałem to. Ciekawą odpowiedzią na pytanie 7. jest: Nie wiem. Ordynowany Pastor KADS nie wie, skąd pochodzi przepis o zakazie rozpalania ognia! Innym kuriozum jest odpowiedź pastora na moje 14. pytanie (W którym miejscu Pismo mówi, że Bóg obwieści dzień i godzinę przyjścia Jezusa?). Mimo, że w czasie pierwszej rozmowy, w maju 2003 roku, podałem przykłady o 10 pannach, o złodzieju i o błyskawicy, jako przykłady, w których sam Jezus oświadcza, że takiego obwieszczenia nie będzie, pastor jednak, ignorując te przykłady, zadaje pytanie: A w którym miejscu Pismo Święte mówi, że Bóg nigdy nie obwieści Swojemu ludowi dnia i godziny przyjścia Jezusa? Czym taka postawa jest podyktowana? Odpowiedź wydaje się prosta: pastor broni nauki Ellen White, a nie przekazu biblijnego. Mam nadzieję, że nie robi tego świadomie.

Przyjdzie bowiem chwila, kiedy zdrowej nauki nie będą znosili, ale według własnych pożądań - ponieważ ich uszy świerzbią - będą sobie mnożyli nauczycieli. Będą się odwracali od słuchania prawdy, a obrócą się ku zmyślonym opowiadaniom.

(2 Tym. 4:3-4 BT)

Upraszczając swoją pracę, w niektórych przypadkach, pastor jedną odpowiedzią "załatwia" aż trzy pytania. I tak odpowiedź na pytanie 20. pasuje mu też do pytań 21., 22. i 25., z kolei odpowiedź na pytanie 14. pasuje do pytania 15., tak samo, jak odpowiedź na pytanie 18. pasuje do pytania 19..

Podsumowanie wygląda następująco: do 29 pytań otrzymałem odpowiedzi tylko na 22 pytania (7 brak). Na pytania 12. i 14. otrzymałem odpowiedzi wymijające, a ściślej nie na temat. W sumie wynik jest taki, że na 9 pytań nie dostałem odpowiedzi. Wśród tych pytań są te, które mają dla mnie szczególne znaczenie, mianowicie zagadnienia z pytań 14, 15 i 29.

To jak to w końcu jest? Kościół, który uważa się za spadkobiercę pierwszych chrześcijan, który głosi zasadę Sola Scriptura, nie potrafi udowodnić na podstawie Pisma Świętego twierdzeń, które wyznaje? Często jedyną obroną adwentystów są argumenty typu: ponieważ Ellen White była prorokiem Bożym, to tego nie musi być w Biblii; temu co ona głosi należy wierzyć bez zastrzeżeń.

Przykro to stwierdzić, ale w czasie kolejnych spotkań nie odczułem, żeby moi rozmówcy stosowali się w pełni do zasady Tylko Pismo. Rzadko kiedy odwoływali się do Pisma Świętego.

Prorokowanie Ellen White, to w większości interpretacje już objawionych rzeczy na kartach Biblii, takie poprawianie, dodawanie faktów, których często nie znajdziemy w Słowie Bożym. Czy byłoby coś złego zapoznać się z komentarzami E. White, gdyby traktowane były jako pisarstwo religijne? Absolutnie nie. Ale skoro wszystko to, co napisała, zostało uznane za natchnione, to nie można ich już czytać jako komentarzy.

Umiłowani, nie każdemu duchowi wierzcie, lecz badajcie duchy, czy są z Boga, gdyż wielu fałszywych proroków wyszło na ten świat.

(1Jana 4: 1)

Po ich owocach poznacie ich.

(Mat. 7:16)